Meer foto's San Miquel de Allende

San Miquel de Allende

Vandaag om tien uur wakker geworden. lekker ontbeten met heel veel mango. Na het ontbijt, in de tuin achter het huis, oefeningen en yoga gedaan. het was om tien uur al kneiter heet.

Daarna zouden we om half twaalf naar San Miquel de Allende gaan wat dichtbij Querétaro is. Ook hier ging het op z'n Mexicaans en vertrokken we om drie uur.

Maar het was het wel waard.

Het eerste dat me opviel was dat er veel toeristen waren dus ik vreesde voor het ergste maar uiteindelijk viel dat reuze mee.

Toen we aankwamen gingen Marie, Alice en ik onze eigen weg en spraken we af om elkaar om acht uur te ontmoeten op het Plaza principal.

We hebben ongeveer de hele tijd lekker rondgelopen en alles bekeken wat er te bekijken was.

Het was erg moeilijk om mezelf in bedwang te houden om niet alles te fotograferen.

Nadat we eerst een eind uit het centrum waren gelopen en al een uur of twee hadden rond gelopen leek het ons wel verstandig om iets te gaan eten.

We hebben het goedkoopste van het goedkoopste gevonden en het was verdomd lekker!

Het waren grote Gordita's (een soort pannekoekjes) propvol met van alles en nog wat.

Toen kwam er ook nog een mannetje met een gitaar muziek maken. En normaal gesproken is het vreselijk slecht maar deze meneer had een geweldige stem dus ook de ambience was fantastisch.

Het enigste minpuntje was dat het echt de ranzigste wc was die ik ooit heb gezien.

Toen ik het licht aandeed kon ik zweren dat ik al het schimmel zag wegkruipen naar de hoekjes.

Ik dankte god dat ik niet op m'n teenslippers was want het water stond kniehoog en er zwom bruine derrie in. De wc zelf had als een soort stalagmiet een grote kalk punt in het midden.

Maar het eten was in ieder geval lekker.

Ik was natuurlijk weer veel cultureler bezig dan de dames. Die graag naar Starbucks wilden.

Ik bedoel.. Dat heb je overal in de wereld!

Maar terwijl dus naar Starbucks gingen kon ik mooi een Atelier bezoeken.

En daar zag ik toch iets voor jou mam!!!!

In de serie thee potjes 2 hele gave modelen!

Maar ik vond 200 dollar per beeldje toch wel heel erg duur om er maar een voor je mee te nemen.

Misschien je volgende verjaardag! hahahaha

Na de starbucks en de kunst elkaar weer opgezocht en richting het plaza principal gegaan waar van alles bezig was. Van twee bruiloften tot een concert met dansende oudjes.

Om negen uur kwamen Carmen en de rest ook naar het plaza principal waarna we huiswaards gingen.

Op de terugweg werden Marie, Alice en eruit gegooid in het centrum met de boodschap dat we uit mochten gaan als we maar om 1.30 thuis zouden zijn. Wat nog het grappigste was, was dat wij daar stonden in onze shorts en er vreselijk "toerist" uitzagen.

Maar uiteindelijk was dat alleen maar goed.. Het is namelijk zo dat je hier vaak 21 moet zijn om binnen te komen.

Bij de eerste bar werd gezegd dat we er niet in mochten maar toen we naar een club gingen en het gewoon in engels gingen proberen bleek er ineens geen probleem te zijn want blonde mensen zijn altijd welkom.

In de club eindelijk weer eens een goede dry-martini gedronken, wat er heel grappig uitzag in onze shorts.

Helaas bleek de club nogal leeg te zijn en was het niet zo gezellig. Dus wij op naar een studentenbar. Nu had ik alleen geen geld bij me.

Dus wat doe je dan.

Dan ga je naar twee willekeurige dames toe en vraag je of ze misschien zo lief zouden willen zijn om een drankje cadeau te doen.

Na twee hoofdknikjes werd mijn verzoek goed gekeurd en kon ik aanschuiven aan hun tafeltje.

Daar heb ik na ongelooflijk veel slap gezwets uiteindelijk een halve liter Johnny walker cadeau gekregen. En ook nog een leuke foto van ons drie weten te maken.

God wat is de wereld mooi als je blond bent in het zuiden van Mexico...

en wij kwamen netjes, zoals de afspraak was, om 1.30 op de deur kloppen.

Kortom een leuke dag!

First stop: Querétaro

Blog Queretaro

Vandaag ben ik vertrokken naar Queretaro met Carmen, Sofia, Alice en Marie.

Gelukkig ging dat wel op z´n Mexicaans.

Het plan was om rond twaalven te vertrekken. We lieten Saltillo achter ons om een uur of vier.

Nu was het oponthoud eigenlijk niet onze schuld maar voornamelijk die van Hector.

Ik en Carmen werden om elf uur gebeld dat het heel erg slecht ging met Sergio (een jongetje in het ziekenhuis waar wij wel eens contact mee hebben) en dat er bloed donoren nodig waren. Dus ik zei dat ik hem heel erg graag wilde helpen door bloed af te staan.

Wij naar het ziekenhuis.

Nu was het qua planning erg handig als ik James (the Iguana) achter zou laten bij Samara op de terug weg na het ziekenhuis.

Er werd mij verzekerd dat het heus niet zo lang zou duren en dat James dus in de auto kon blijven.

Na een dik half uur besloot ik dat het wel erg lang duurde en haalde ik James maar uit de auto.

Nu worden Iguana’s uit puur hygiënische overwegingen niet toegestaan in het ziekenhuis dus ik bleef rustig buiten op een bankje zitten.

Dat ging ongeveer een half uurtje goed.

Voordat ik merkte dat James van mijn knie af was gesprongen had hij al een meter voorsprong.

Hij rende als een bezetene en schoot een boom in.

Van alle verdomde bomen in de wijde omtrek was dit de enigste met blaadjes.

En niet een beetje blaadjes.

Ik kon dus wel gedag zeggen tegen James, want in die boom zou ik hem nooit meer vinden.

Ik heb nog twee uur gezocht (die maar heel eventjes zouden duren).

Heb nog een wilde sprong recht in de boom gedaan toen ik hem zag zitten, wat me duur kwam te staan want de krassen staan nog in mijn armen.

Het is jammer.. Maar hij is nu toch echt weg.

Het moeilijkste was niet om het te accepteren maar om het aan Samara te vertellen.

Die zich er zo op had verheugd hem een weekje te hebben.

Ook wilde ik nu eindelijk eens de nota’s en bonnen opsturen van toen ik in het ziekenhuis lag.

Want ja daar hadden ze eerder toch echt geen tijd voor.. Het was niet eens vijf minuten werk!!

DAAR WORDT IK DUS WEL ECHT GEK VAN SOMS.

Maargoed..

Eind goed al goed, ze zijn op de post.

Tegen de tijd dat we thuis aankwamen ontdekten we dat Alice en Marie daar al vanaf twaalf uur waren en dus een uur of twee op ons hadden moeten wachten.

Alle bagage in de auto gestouwd ik haastig een bord groenten naar binnen gewerkt. Ja, groenten, Dat was een erg prettige verrassing.

Bleek om drie uur dat we nog steeds niet weg konden.

Want Carmen had geen geld. En nee, dat zou veel te logisch zijn, neemt ze geen creditcard of wat voor kaart dan ook mee. Puur cash en als het op is gaan we terug. Heel slim plan! Stel je toch eens voor dat er iets gebeurt en je hebt meer geld nodig….

Maargoed.. Ze had het niet. Hector zou het ons geven. En die kwam pas om een uur of vier.

Maar om vier uur konden we dan dus eindelijk gaan.

Zeven uur naar Queretaro.

Erg vervelende reis… Veel radio… oneindige en uiterst vervelende reclames.

Ik heb misschien tien liedjes gehoord in die zeven uur.

We schrokken ons helemaal dood toen we aankwamen en de zus van Carmen open deed verkleed als een goedkope hoer! Helemaal omdat we daar zouden verblijven. Dus wij hadden echt zoiets van wat the hell is going on here.. Maar het bleek dat het haar verjaardag was en dat er een fout-feestje was.

Dat feestje was inderdaad heel fout.

Alleen maar oude mensen die teveel gedronken hadden.

De Exchangies gingen dan ook direct naar bed maar ik vond dat ik uit beleefdheid toch wel even daar mijn gezicht moest vertonen.

En zowaar als ik Erik heet heb ik me redelijk vermaakt.

Ik heb de hele tijd met een Zwitser gepraat die werkte voor het Geneve onderzoekscentrum.

Wat echt hartstikke, gezellig zou ik niet zeggen maar interesant was.

Maar na een uurtje ook maar in bed gedoken.

foto´s Centro

foto´s Samara

Morgen Morelia!

En we gooien er gewoon nog een reis tegen aan!

Dit keer staan er twee weken Morelia in de planning.

Op bezoek bij de familie van Carmen en Hector. Samen met mn zusje en met Alice Chabert (Het Franse meisje)

Morelia waar ligt dat?

Morelia light in het Centraal-westen van Mexico, ongeveer 150km ten westen van Mexico stad.

Wat zegt de Lonely Planet:

Morelia is de hoofdstad van Michoacán en een hele levende stad met een erg active culturele scene.

Qua architectuur erg spaans en is daardoor heel erg mooi.

Er zijn wat aardige meusea en er is een hele grote snoepmarkt.

Natuurlijk zijn er nog wat meer bijzonderheden onder andere een fontein en een mooi park.

ook schijnt de kathedraal heel mooi te zijn.

Maar wat mij verteld is is het vooral het gevoel dat zo mooi is in Morelia.

Hoewel het best gevaarlijk is in Michoacán heerst er toch een hele rustige, fijne sfeer.

nu maar eens kijken of dat klopt...

foto´s

meer foto´s

De schilderende, gitaarspelende, schrijvende Fotograaf.

Sinds gister ben ik niet alleen maar een schilderende, gitaarspelende, schrijvende jongen maar ook nog eens een fotograaf.

Ik was uit eten met Samara in een nieuw fidiaal van Mundo Aparte (een leuk restaurant)

en ik had mijn vreselijk oversizede camara ook mee.

en toen de filiaalmanager even een rondje kwam doen om te kijken of alles smaakte zag hij natuurlijk die camara op tafel liggen.

Hij vroeg dan ook direct of ik misschien niet toevallig een fotograaf was.

Nu ben ik dat niet, dus zei ik heel eerlijk dat ik alles behalve een fotograaf was.

Dat vond meneer heel erg spijtig want in de expositie ruimte boven in het pand had hij nog een foto-expositie nodig voor over een maandje.

Hij vroeg toch of hij niet stiekem even naar mijn foto's mocht kijken.

Dat kon ik hem natuurlijk moeilijk weigeren.

en toen hij zag wat voor plaatjes hij schoot zei hij dat daar best wel werk tussen zat wat hij op wilde hangen.

dus of ik toch niet zo vriendlijk zou willen zijn om een USB-stickie met 15 foto's af te leveren.

Dus nu ben ik officieel een fotograaf met een eigen expositie!

het is misschien maar een klein kamertje in een restaurant en misschien ook maar een expositie van vijftien foto's.

Maar ik vind het wel geinig!

Je ontkomt er niet aan!

Vandaag was ik harstikke blij met mijn familie!

Ik had eindelijk het gevoel dat iemand is een keertje aan mij dacht. En me niet alleenmaar probeerde dwars te zitten.

Ik werd wakker en ik schoof aan aan het ontbijt met Hector en Carmen, de rest sliep nog.

En we waren aan het praten over de bergen toen Carmen me vroeg wanneer ik naar El Corte de Caballo was geweest met Zulema. voor diegene die niet weet wat de Corte de Caballo is, het is een beroemde berg. Waarom is die berg dan zo beroemd? Hij heeft de vorm van een zadel. nu vind ik het persoonlijk meer op een gezicht met een ietwat groot uitgeslagen neus lijken maar zo heeft ieder zijn mening.

Dus ik vertel haar dat ik die hele berg nog nooit van dichtbij gezien heb. laat staan beklommen.

En eerst geloofde ze me uiteraard niet. Want tsja het blijft Mexico. Daar wordt je als jongeren niet geloofd tenzij je met kei-hard bewijs komt.

maar later kwam de aap uit de mouw want wat was het nou. Ze had aan het begin van het jaar tegen alle families gezegd dat ze met hun exchangejoch naar die berg moesten. maar ik was dus nog niet gegaan.

Dus moesten en zouden we gaan. Nu zijn we vandaag niet gegaan omdat het puente is (dat betekend er een of andere bandiet (president) die vandaag tot feestdag heeft omgedoopt omdat er een andere bandiet (revolutionair) is gestorven. waardoor iedereen op maandag vrij is.

wat resulteerd in een drukke berg.

Maar omdat we toch het huis uit wilde hebben we besloten om niet naar die berg te gaan maar naar grotten hier in de buurt. Was ik ook nog nooit geweest.

voordat het van plan tot echt actie overging waren er toch al snel zo 2 uur voorbij en tien minuten voor vertrek vroeg Hector me om Samara uit te nodigen.

Nou ik bellen. Kreeg ik een heel verhaal over schoenen te horen wat betekende dat ze meeging. Onder de voorwaarde dat ik schoenen met haar zou kopen.

goed wij Samara ophalen, wat serrieus helemaal niet awkward was.

er werd gewoon rustig gelachen en vrolijk op gepraat.

wat wel erg fijn was. het weer werd ook nog eens heerlijk toen we eenmaal in de auto zaten.

De zon scheen heerlijk op je pannetje en het duurde dan ook geen 5 minuten of ik lag lekker te snurken achterin.

De grot lag nogal hoog op een berg en je kon er op twee manieren komen,

lopend of met een Periferico (een bakje aan een kabel... hoe heet dat ook al weer? Kabelbaan? Gondel? Zo'n Skilift..)

nu gaan natuurlijk alle mexicanen met die stomme lift omhoog.

Er stond dan ook een rij van hier tot de achterhoek. wat erg ver is als we uitgaan van het feit dat ik in Mexico zit. nu zei ik heel dapper ik ga wel lopen. na zes keer te hebben gezegd dat ik het zeker wist en na een halfuur inpraten op Samara is het me dan toch gelukt om iedereen zover te krijgen dat ik en Samara zouden lopen en dat we aan het eind zouden samenkomen bij de auto.

de wandeling was heerlijk maar ik voelde me een beetje alsof ik een hond aan het uitlaten was.

een dikke luie hond. Samara schoot namelijk noet echt op en bleef maar kankeren dat ze met die kast omhoog had moeten gaan.

ik snapte het niet precies want het was toch echt gewoon een wandelingetje.. niets a la strandwandeling of goede boswandeling.. Halverwege veranderde haar houding gelukkig wel en was ze ineens dolblij want ze voelde zich zo gezond. het tempo bleef desondanks laag. het duurde hoogsten 40 minuten voordat we boven waren wat niet zo heel erg veel was als je bedacht dat het toch echt vrij hoog en vooral heel erg stijl was.

De grot zelf was in zijn geheel niet heel bijzonder maar vooral heel erg groot.

het was opzich wel mooi omdat het onderwater heeft gelegen en het water had dus allemaal prachtige vormen uitgekabbeld in de stalag tieten en mieten. Wat ik vooral heel erg mooi vond waren de neon bordjes die om de haverklap bij een bergje stenen stonden waar dan namen opstonden zoals: de crucifixie (mijn favoriet) of de kameel en het orgel met maar 9 toetsen.

hien in een grot zitten maar aan die vreselijk kitsche nisjes ontkomt je echt niet in dit land!

en dan keek je heel erg goed en dan zag je nog steeds geen ruk. laat staan dat wat het moest voorstellen.

Maar wat nog veel prachtiger was dat er midden in de grot, pontifikaal een marianisje stond. Want je mag dan missc

wel was het erg gezellig om samen met Samara door die grot te lopen.

toen we alle verbeelding gehad hadden en weer buiten stonden moesten we ook weer lopend naar beneden. dat ging nog veel sneller en na een kort half uurtje stonden we alweer bij de auto.

Nu waren Hector, Carmen en Sofia nog in geen velden of wegen te bekennen. Dus wij dachten dat ze bij een van de stalletjes eten waren gaan halen of iets in die richting.

En maar wachten, en wachten en wachten en na ik denk wel anderhalf uur kwam ze aangehinkt.

De periferico bleek nu eenmaal niet zo snel te gaan en ook niet zoveel mensen mee te kunnen nemen dus het had zo lang geduurd om boven te komen en weer terug naar beneden te gaan.

en om het erger te maken had Carmen van al het wandelen in die grot zo een pijn in haar voeten gekregen.

Ze had niet verwacht dat het zo zwaar zou worden...

op de terug weg waren we nog even midden in de woestijn gestopt om bij een kraampje wat roadkill-maïskolfen te halen die heerlijk smaakten!

Samara lag heerlijk te slapen en was echt helemaal van de wereld.

voor pap en Corina kan ik even refereren naar Chipinké...

's avonds familie dineé met de familie van Samara (ooms en tantes tot en met de zesde generatie!!)

Wat opzich wel gezellig was!!

Lost and Found

Zoals sommigen van jullie waarschijnlijk vernomen hebben heb ik er laats een kamergenoot bij gekregen. James de Iguana.

Nu ben ik zo vriendelijk om hem lekker elke dag in bad te stopped. Elke dag een halfuur wortel te schillen en dan ook nog koriander blaadjes te gaan staan scheuren.

En wat doet hij dan?

Je er vriendelijk voor bedanken en misschien je een aai over je bol geven.

Nee, bij de eerstvolgende gelegenheid smeert ie 'em meteen.

Ik had hem netjes buiten in z'n kooitje gezet zodat hij lekker van het zonnetje kon genieten.

Ik ga na een uurtje of twee even kijken of meneer misschien nog wat gescheurden blaadjes had willen verorberen of dat er water moest komen.

was hij ontsnapt en in geen velden en wegen te bekennen.

ik heb wel drie uur gezocht op niet meer dan 200 m² en niets gezien.

dat wordt je dan lekker in dank af genomen al die zorg.

net kinderen!

hier is je antwoord mam, daarom wil ik geen kinderen! die doen dat ook.

Maken eerst even alles vies en dan smeren ze 'em.

Toch was ik wel verdrietig want het was een heel koel huisdier.

Hij deed misschien niet zoveel maar minstens evenveel als een vogelbekdier.

Tot dat gister Carmen ineens tegen me zegt dat ze James had gezien in de tuin.

Maar dat toen ze dichterbij kwam hij wegschoot onder de watertank (waar we niet bij kunnen)

Toen ik terug kwam van school ben ik dan ook meteen gaan zoeken en heb ik denk wel een uur met een stok bij die watertank staan porren om James eruit te krijgen.

alles zat onder het stof, ikzelf nog het meest.

mn armen waren helemaal grijs net als m'n kapsel.

En net toen ik de moed liet zakken en besloot het later nog maar eens te proberen zag ik hem.

Ik draaide me om om het huis in te gaan en wie ligt er op zo'n 10 centimeter van m'n gezicht rustig in het zonnetje: James...

Ik kon hem zo rustig oppakken en binnen in z'n kooi zetten.

Ik heb hem maar meteen een bad en wat wortel gegeven.

Ook nog maar een extra grote tak van buiten gehaald. Die dus echt net in de kooi past.

En zo te zien vindt hij het allemaal wel mooi..

ondanks dat hij nog steeds probeerd te ontsnappen is hij in ieder geval niet meer bang voor me.

Nu maar kijken of ik hem mee naar Nederland krijg.

Alles eraf!

Het was weer eens hoog nodig.

Het heeft me zo'n twee maanden geduurt om het te bevatten maar ik moest naar de kapper.

En snel!

Nu is mijn vertrouwen in kapers in het algemeen heel erg laag en ga ik er dan ook met de grootst mogelijke moeite heen. Wat altijd gepaard gaat met verschrikkelijk veel drama.

Gooi er dan nog eens bovenop dat de gemiddelde Mexicaanse kapper twee kapsel kent. De geroemde bloempot en de befaamde nette scheiden. Lekker kort bij oortjes en achter frisjes opgeschoren.

Ik had bij wijze van spreken nog liever een heerlijke diarreé te pakken gekregen dan dat ik naar de kapper zou!

Gelukkig voor mij bestaan er ook alternatieven.

DE VRIENDIN/VROUW: De oplossing voor al uw kapsel problemen.

Hoe zo dat? Zou deze of gene kunnen vragen. Dat is heel simpel Meneer; Ten eerste bevrijd het u van een bezoek aan de kapper. En ten tweede is de vriendin/vrouw niet tevreden met het resultaat is het haar eigen schuld. Bent u daar toch even mooi door het gaatje gekropen.

Maarja... Dan heb je wel zo'n mooie cape nodig...

Ook dat valt wel mee want je kan gewoon een huis-tuin-en-keuken zak pakken. Je knip er drie gaten in en voila een heus kaper's tenue.

En het resultaat viel me alles mee!

But You be the Judge.

Het is dan misschien beter dan naar een kapper maar zoals mijn gezicht al verraad ik blijf het mensonterend vinden.

Creatieve Kapper's cape

Voor

Na

Na

groeten,

Diabolische diareé

Zo ziek als een hond.

Zo voelde ik me afgelope donderdag. Ik was zo beroerd dat ik niet eens water kon drinken.

Wat er mis was? ik had een vreselijke diarreé. niet een diarretje dat je zeg ik neem een Norix en ik kan er wel weer tegen aan. Nee, zo rond de 25ste keer ben ik de tel kwijtgeraakt. Ik bleef maar op die wc zitten. om een uur of twaalf werd het toch wel echt menis toen het afval werkelijk uit alle gaten tegelijk spoot. Kotsen, poepen, pissen, het was één smeerfestijn.

ik voelde me dan ook werkelijk heel erg ziek.

ik heb geprobeerd te slapen maar dat ging niet van de buikpijn en het geren naar de wc.

Ook water drinken of iets eten hielp niet. Het was er sneller uit dan dat ik het kon aanvullen.

dit heeft tot zo'n uur of vier geduurt toen Carmen thuis kwam en het nogal verontrustend vond dat ik er geel uitzag en maar bleef poepen.

Dus even snel naar de dokter gebeld die zei dat we als de bliksem naar het ziekenhuis moesten.

Dus daar zat ik dan in mijn pyjama op weg naar het ziekenhuis. ik zat nog niet goed of wel in de auto en het was alweer aan het knijpen...

toen ik aankwam werd ik op een bed gekwakt, er werd gekeken of het wel echt Erik Post was die daar lag en ik kreeg een joekel van een naald in mn arm gedouwd.

infuus eraan gehangen en ik was klaar voor de komende drie uur.

joekel van een naald.

Diagnose?

- een infectie/ontsteking/inflamatie in mijn maag en uitdroging.

dus eerst maar even liggen hydrateren aan dat infuus. Ook werd er een medicijnencocktail doorheen gegooid zodat de ontsteking of wat het was zou afnemen.

ik aan het infuus.

en het werkte perfect.

ik voelde me na dertig minuten al aardig opknappen.

en toen na een uur te hebben gelegen Samara ineens onverwachts op bezoek kwam was ik al zo goed als genezen.

bezoek!

na drie uur kwam eindelijk de dokter eens aanzetten.

die had opzich weining interresants te melden behalve dat mijn bloed goed was en er niets was gevonden in een bloed onderzoek.

nu moesten ze nog een onderzoek doen naar mijn poep.

jammer dat ik sinds ik dat medicijn kreeg al niet meer naar de wc gegaan ben.

en nu nog steeds niet. 4 dagen later.

Iedereen is nu bang dat ik misschien geconstipeerd raak. Maar ik vind het allemaal wel even goed om niet te hoeven poepen...

groetjes Erik.