First stop: Querétaro

Blog Queretaro

Vandaag ben ik vertrokken naar Queretaro met Carmen, Sofia, Alice en Marie.

Gelukkig ging dat wel op z´n Mexicaans.

Het plan was om rond twaalven te vertrekken. We lieten Saltillo achter ons om een uur of vier.

Nu was het oponthoud eigenlijk niet onze schuld maar voornamelijk die van Hector.

Ik en Carmen werden om elf uur gebeld dat het heel erg slecht ging met Sergio (een jongetje in het ziekenhuis waar wij wel eens contact mee hebben) en dat er bloed donoren nodig waren. Dus ik zei dat ik hem heel erg graag wilde helpen door bloed af te staan.

Wij naar het ziekenhuis.

Nu was het qua planning erg handig als ik James (the Iguana) achter zou laten bij Samara op de terug weg na het ziekenhuis.

Er werd mij verzekerd dat het heus niet zo lang zou duren en dat James dus in de auto kon blijven.

Na een dik half uur besloot ik dat het wel erg lang duurde en haalde ik James maar uit de auto.

Nu worden Iguana’s uit puur hygiënische overwegingen niet toegestaan in het ziekenhuis dus ik bleef rustig buiten op een bankje zitten.

Dat ging ongeveer een half uurtje goed.

Voordat ik merkte dat James van mijn knie af was gesprongen had hij al een meter voorsprong.

Hij rende als een bezetene en schoot een boom in.

Van alle verdomde bomen in de wijde omtrek was dit de enigste met blaadjes.

En niet een beetje blaadjes.

Ik kon dus wel gedag zeggen tegen James, want in die boom zou ik hem nooit meer vinden.

Ik heb nog twee uur gezocht (die maar heel eventjes zouden duren).

Heb nog een wilde sprong recht in de boom gedaan toen ik hem zag zitten, wat me duur kwam te staan want de krassen staan nog in mijn armen.

Het is jammer.. Maar hij is nu toch echt weg.

Het moeilijkste was niet om het te accepteren maar om het aan Samara te vertellen.

Die zich er zo op had verheugd hem een weekje te hebben.

Ook wilde ik nu eindelijk eens de nota’s en bonnen opsturen van toen ik in het ziekenhuis lag.

Want ja daar hadden ze eerder toch echt geen tijd voor.. Het was niet eens vijf minuten werk!!

DAAR WORDT IK DUS WEL ECHT GEK VAN SOMS.

Maargoed..

Eind goed al goed, ze zijn op de post.

Tegen de tijd dat we thuis aankwamen ontdekten we dat Alice en Marie daar al vanaf twaalf uur waren en dus een uur of twee op ons hadden moeten wachten.

Alle bagage in de auto gestouwd ik haastig een bord groenten naar binnen gewerkt. Ja, groenten, Dat was een erg prettige verrassing.

Bleek om drie uur dat we nog steeds niet weg konden.

Want Carmen had geen geld. En nee, dat zou veel te logisch zijn, neemt ze geen creditcard of wat voor kaart dan ook mee. Puur cash en als het op is gaan we terug. Heel slim plan! Stel je toch eens voor dat er iets gebeurt en je hebt meer geld nodig….

Maargoed.. Ze had het niet. Hector zou het ons geven. En die kwam pas om een uur of vier.

Maar om vier uur konden we dan dus eindelijk gaan.

Zeven uur naar Queretaro.

Erg vervelende reis… Veel radio… oneindige en uiterst vervelende reclames.

Ik heb misschien tien liedjes gehoord in die zeven uur.

We schrokken ons helemaal dood toen we aankwamen en de zus van Carmen open deed verkleed als een goedkope hoer! Helemaal omdat we daar zouden verblijven. Dus wij hadden echt zoiets van wat the hell is going on here.. Maar het bleek dat het haar verjaardag was en dat er een fout-feestje was.

Dat feestje was inderdaad heel fout.

Alleen maar oude mensen die teveel gedronken hadden.

De Exchangies gingen dan ook direct naar bed maar ik vond dat ik uit beleefdheid toch wel even daar mijn gezicht moest vertonen.

En zowaar als ik Erik heet heb ik me redelijk vermaakt.

Ik heb de hele tijd met een Zwitser gepraat die werkte voor het Geneve onderzoekscentrum.

Wat echt hartstikke, gezellig zou ik niet zeggen maar interesant was.

Maar na een uurtje ook maar in bed gedoken.