Je ontkomt er niet aan!

Vandaag was ik harstikke blij met mijn familie!

Ik had eindelijk het gevoel dat iemand is een keertje aan mij dacht. En me niet alleenmaar probeerde dwars te zitten.

Ik werd wakker en ik schoof aan aan het ontbijt met Hector en Carmen, de rest sliep nog.

En we waren aan het praten over de bergen toen Carmen me vroeg wanneer ik naar El Corte de Caballo was geweest met Zulema. voor diegene die niet weet wat de Corte de Caballo is, het is een beroemde berg. Waarom is die berg dan zo beroemd? Hij heeft de vorm van een zadel. nu vind ik het persoonlijk meer op een gezicht met een ietwat groot uitgeslagen neus lijken maar zo heeft ieder zijn mening.

Dus ik vertel haar dat ik die hele berg nog nooit van dichtbij gezien heb. laat staan beklommen.

En eerst geloofde ze me uiteraard niet. Want tsja het blijft Mexico. Daar wordt je als jongeren niet geloofd tenzij je met kei-hard bewijs komt.

maar later kwam de aap uit de mouw want wat was het nou. Ze had aan het begin van het jaar tegen alle families gezegd dat ze met hun exchangejoch naar die berg moesten. maar ik was dus nog niet gegaan.

Dus moesten en zouden we gaan. Nu zijn we vandaag niet gegaan omdat het puente is (dat betekend er een of andere bandiet (president) die vandaag tot feestdag heeft omgedoopt omdat er een andere bandiet (revolutionair) is gestorven. waardoor iedereen op maandag vrij is.

wat resulteerd in een drukke berg.

Maar omdat we toch het huis uit wilde hebben we besloten om niet naar die berg te gaan maar naar grotten hier in de buurt. Was ik ook nog nooit geweest.

voordat het van plan tot echt actie overging waren er toch al snel zo 2 uur voorbij en tien minuten voor vertrek vroeg Hector me om Samara uit te nodigen.

Nou ik bellen. Kreeg ik een heel verhaal over schoenen te horen wat betekende dat ze meeging. Onder de voorwaarde dat ik schoenen met haar zou kopen.

goed wij Samara ophalen, wat serrieus helemaal niet awkward was.

er werd gewoon rustig gelachen en vrolijk op gepraat.

wat wel erg fijn was. het weer werd ook nog eens heerlijk toen we eenmaal in de auto zaten.

De zon scheen heerlijk op je pannetje en het duurde dan ook geen 5 minuten of ik lag lekker te snurken achterin.

De grot lag nogal hoog op een berg en je kon er op twee manieren komen,

lopend of met een Periferico (een bakje aan een kabel... hoe heet dat ook al weer? Kabelbaan? Gondel? Zo'n Skilift..)

nu gaan natuurlijk alle mexicanen met die stomme lift omhoog.

Er stond dan ook een rij van hier tot de achterhoek. wat erg ver is als we uitgaan van het feit dat ik in Mexico zit. nu zei ik heel dapper ik ga wel lopen. na zes keer te hebben gezegd dat ik het zeker wist en na een halfuur inpraten op Samara is het me dan toch gelukt om iedereen zover te krijgen dat ik en Samara zouden lopen en dat we aan het eind zouden samenkomen bij de auto.

de wandeling was heerlijk maar ik voelde me een beetje alsof ik een hond aan het uitlaten was.

een dikke luie hond. Samara schoot namelijk noet echt op en bleef maar kankeren dat ze met die kast omhoog had moeten gaan.

ik snapte het niet precies want het was toch echt gewoon een wandelingetje.. niets a la strandwandeling of goede boswandeling.. Halverwege veranderde haar houding gelukkig wel en was ze ineens dolblij want ze voelde zich zo gezond. het tempo bleef desondanks laag. het duurde hoogsten 40 minuten voordat we boven waren wat niet zo heel erg veel was als je bedacht dat het toch echt vrij hoog en vooral heel erg stijl was.

De grot zelf was in zijn geheel niet heel bijzonder maar vooral heel erg groot.

het was opzich wel mooi omdat het onderwater heeft gelegen en het water had dus allemaal prachtige vormen uitgekabbeld in de stalag tieten en mieten. Wat ik vooral heel erg mooi vond waren de neon bordjes die om de haverklap bij een bergje stenen stonden waar dan namen opstonden zoals: de crucifixie (mijn favoriet) of de kameel en het orgel met maar 9 toetsen.

hien in een grot zitten maar aan die vreselijk kitsche nisjes ontkomt je echt niet in dit land!

en dan keek je heel erg goed en dan zag je nog steeds geen ruk. laat staan dat wat het moest voorstellen.

Maar wat nog veel prachtiger was dat er midden in de grot, pontifikaal een marianisje stond. Want je mag dan missc

wel was het erg gezellig om samen met Samara door die grot te lopen.

toen we alle verbeelding gehad hadden en weer buiten stonden moesten we ook weer lopend naar beneden. dat ging nog veel sneller en na een kort half uurtje stonden we alweer bij de auto.

Nu waren Hector, Carmen en Sofia nog in geen velden of wegen te bekennen. Dus wij dachten dat ze bij een van de stalletjes eten waren gaan halen of iets in die richting.

En maar wachten, en wachten en wachten en na ik denk wel anderhalf uur kwam ze aangehinkt.

De periferico bleek nu eenmaal niet zo snel te gaan en ook niet zoveel mensen mee te kunnen nemen dus het had zo lang geduurd om boven te komen en weer terug naar beneden te gaan.

en om het erger te maken had Carmen van al het wandelen in die grot zo een pijn in haar voeten gekregen.

Ze had niet verwacht dat het zo zwaar zou worden...

op de terug weg waren we nog even midden in de woestijn gestopt om bij een kraampje wat roadkill-maïskolfen te halen die heerlijk smaakten!

Samara lag heerlijk te slapen en was echt helemaal van de wereld.

voor pap en Corina kan ik even refereren naar Chipinké...

's avonds familie dineé met de familie van Samara (ooms en tantes tot en met de zesde generatie!!)

Wat opzich wel gezellig was!!